Fizjoterapia przedoperacyjna, znana również jako prehabilitacja, to proces przygotowania pacjenta do operacji poprzez poprawę kondycji fizycznej i psychicznej. Celem jest zmniejszenie ryzyka powikłań pooperacyjnych, skrócenie czasu rekonwalescencji oraz poprawa ogólnych wyników leczenia.

Fizjoterapia ortopedyczna to dziedzina fizjoterapii, która diagnozuje i leczy choroby i urazy układu mięśniowo-szkieletowego. Jej celem jest odzyskanie pełnej sprawności i zmniejszenie bólu.

Jest to terapia mająca na celu przywrócenie sprawności ruchowej utraconej w wyniku urazu lub kontuzji. Przez zestaw różnorodnych zabiegów i ćwiczeń ma prowadzić do odzyskania zdrowia oraz usprawnienia codziennego funkcjonowania pacjenta.

Jest to najbardziej skuteczna metoda radzenia sobie z urazami i kontuzjami. Warto poświęcić na nią czas, ponieważ zaniedbane urazy mogą spowodować znacznie poważniejsze skutki zdrowotne niż tylko dolegliwości związane z pierwotnym urazem. Dzięki odpowiedniej rehabilitacji pourazowej można osiągnąć bardzo dobre wyniki medyczne:

•  wyleczyć uraz i odzyskać sprawność sprzed urazu,
• ograniczyć zaburzenia w obszarze narządu ruchu wynikające z urazu,
• przeciwdziałać powikłaniom związanym z urazem,
• przeciwdziałać ubocznym skutkom leczenia urazu,
• zmniejszyć ryzyko powstania kolejnych urazów.
  
  By jednak uzyskać pożądane rezultaty, rehabilitacja pourazowa musi:
• być integralną częścią całej zastosowanej procedury medycznej,
• być wdrożona na odpowiednio wczesnym etapie leczenia,
• uwzględniać indywidualną sytuację pacjenta (np. ewentualne unieruchomienie,
• leczenie operacyjne, ograniczenia ruchowe, stan psychiczny, choroby współistniejące),
• być prowadzona w sposób planowy, ciągły oraz konsekwentny.

Niewyleczone urazy i kontuzje mogą przerodzić się w stany przewlekłe. Dzieje się tak, ponieważ nieodpowiednio potraktowana zmiana w obszarze układu ruchu może prowadzić do powolnego narastania objawów. Nie tylko mogą nasilać się pierwotne dolegliwości, ale też mogą pojawiać się zupełnie nowe problemy – nawroty tej samej kontuzji lub urazy w innych, powiązanych obszarach organizmu (np. złamania zmęczeniowe lub zmiany przeciążeniowe).

Gdy dochodzi do takich zmian, pomocna jest fizjoterapia przewlekłych stanów pourazowych. Jej celem jest poprawa zdrowia i sprawności pacjenta, który cierpi z powodu niewyleczonego urazu i konsekwencji wcześniejszego, niewłaściwego postępowania medycznego.

Terapia manualna to forma kinezyterapii, która opiera się na zastosowaniu różnorodnych technik manualnych, wykonywanych ręcznie przez terapeutę, w celu złagodzenia bólu, poprawy funkcji ciała i przywrócenia równowagi biomechanicznej. Jest to naturalna i nieinwazyjna metoda leczenia i diagnostyki, stosowana w odwracalnych dysfunkcjach elementów tworzących układ ruchu, takich jak mięśnie, stawy, więzadła, kręgosłup. W terapii manualnej wykorzystuje się różnego rodzaju chwyty i uciski stymulujące mięśnie i stawy.

Terapia blizn to ogół czynności rehabilitacyjnych wykonywanych w celu zmniejszenia widoczności blizn pozabiegowych. Praca manualna fizjoterapeuty odgrywa kluczową rolę w terapii blizn, zapewniając pacjentom kompleksową opiekę i wsparcie. Terapia blizny jest stosowana w celu zlikwidowania zaburzeń czucia, mrowienia, odczucia „obcej tkanki”, wyeliminowania odczucia ciągnięcia/kłucia oraz pozbawienia bólu podbrzusza i kręgosłupa. Ważna jest również mobilizacja blizny, ma ona na celu, uniemożliwienie bliźnie zrośnięcia się z powięzią ani z tkankami wewnętrznymi. 

Korzyści jaki niesie terapia manualna blizny i dlaczego jest niezbędna:
Masaż blizny sprawi, że staną się one miękkie, odseparują się od sąsiednich tkanek dzięki czemu można pozbyć się dyskomfortu i bólu z tym związanego, poprawią wygląd blizny, a nawet zmniejszą jej rozmiar. Właściwa i dobrze dobrana terapia blizn pozwala nie tylko przyspieszyć regenerację, ale także znacznie poprawić jakość życia i podnieść samoocenę.

Główne objawy związane z powstawaniem blizn to:

•  dolegliwości bólowe np. przez wrastanie w tkankę mięśniową i powięziową, 
• pociąganie włókien kolagenowych;
• przykurcze mięśniowe  spowodowane ograniczeniem ruchomości przez zrosty na 
• różnych poziomach tkanek;
• zaburzenie postawy ciała poprzez ograniczenie ruchomości lub patologiczne, 
• kompensacyjne ustawienie ciała;
• zaburzenie biomechaniki danego obszaru poprzez zmianę jego budowy, przerost, 
• zmniejszenie ruchomości;
• zaburzenie propriocepcji.

Terapia narzędziowa, jako metoda leczenia wielu dolegliwości układu ruchu, jest często wybieranym kierunkiem pracy z pacjentem. Dobrze uzupełnia się z innymi technikami stosowanymi w gabinecie i jest szczególnie przydatna w praktyce terapeutów manualnych. Narzędzia IASTM są cenione przez fizjoterapeutów za precyzję, z jaką za ich pomocą można zdiagnozować i rozluźnić trudno dostępne obszary tkanek miękkich.

Precyzja terapii narzędziowej IASTM

IASTM (od skrótu z j. angielskiego: Instrument Assisted Soft Tissue Mobilization) jest techniką, która, dzięki narzędziom różnego kształtu pozwala uzyskać jeszcze lepsze wyniki w terapii tkanek miękkich. Fizjoterapeuci często używają narzędzi IASTM do badania odpowiedzi tkankowej, ale też m.in. do rozluźniania mięśniowo-powięziowego w miejscach trudniej dostępnych.

Widać to m.in. na przykładzie rozluźniania okolicy łopatki. Jest to obszar, w którym działania terapeuty mogą być utrudnione, zwłaszcza w kątach dolnych łopatki, gdzie nie tak łatwo dotrzeć palcami. A to właśnie tam występuje tendencja do powstawania restrykcji tkankowych, które mogą być odpowiedzialne za ograniczenie ślizgu łopatki. Wtedy z pomocą przychodzą narzędzia IASTM. Ich powierzchnia, cieńsza niż palce pozwala sięgnąć nawet do głębszych partii mięśniowo-powięziowych.

Aby skutecznie poradzić sobie ze spięciem pod łopatką, blokującym jej prawidłowy ślizg, należy podziałać na przyczynę problemu. A do tej przyczyny czasem łatwiej jest dostać się dzięki specjalnej powierzchni i końcówce narzędzi do terapii IASTM.

Narzędzia (fazery i katy) mają różne kształty (m.in. hakowy, łyżeczkowy), wiele brzegów i były tworzone z myślą o najbardziej problematycznych miejscach w pracy manualnej.

Innymi przykładami, gdzie precyzja narzędzi IASTM może być przydatna, to m.in.:

• leczenie barku zamrożonego – ze względu na budowę stawu barkowego przydatne są narzędzia o specjalnie zaprojektowanych końcówkach i powierzchni
• problemy ze stożkiem rotatorów
• dysfunkcje rozcięgna podeszwowego
• konieczność odbarczenia korzeni nerwowych, co nie zawsze jest łatwe do wykonania manualnie
• praca nad odkształcalnością blizny
• zrosty w obrębie tkanek miękkich
• terapia punktów spustowych
• konieczność dotarcia do bruzd międzymięśniowych.

To metoda terapeutyczna wykorzystywana przez fizjoterapeutów, polegająca na oklejaniu specjalnie do tego przeznaczonymi taśmami kinezjologicznymi określonych miejsc na ciele. Plastrowanie dynamiczne, dzięki zwiększeniu przestrzeni między skórą a mięśniami, ma działanie przeciwbólowe, użycie taśm kinesio powoduje rozluźnienie mięśni i zmniejszenie ich napięcia. Ponieważ plastry stabilizują stawy, znajdują zastosowanie podczas uprawiania sportu – zapobiegają powstawaniu kontuzji. 

Kinesiotaping zwany także plastrowaniem dynamicznym, to jedna z metod terapeutycznych wykorzystywanych przez fizjoterapeutów. Jest to oklejanie specjalnymi, elastycznymi taśmami ściśle określonych obszarów ciała. Koncepcja ta została szczególnie mocno spopularyzowana w ciągu ostatnich 10 lat, jej twórcą jest japoński chiropraktyk dr Kenzo Kase, który opracował materiał do produkcji taśm oraz sposoby aplikacji, uwzględniając różne dysfunkcje, nie tylko w obrębie narządu ruchu, ale również układu limfatycznego, czy możliwości wykorzystania w terapii blizn. 

Koncepcja plastrowania jest bardzo doprecyzowanym systemem diagnostyczno–terapeutycznym. Oznacza to, że przed naklejeniem taśm kinezjologicznych podejmuje się szereg testów przesiewowych, które pozwalają przybliżyć dysfunkcyjny obszar. Czasami bowiem okazuje się, że przyczyna dolegliwości jest w innym miejscu, niż one się przejawiają. Skuteczność metody należy następnie ocenić przez tzw. test odpowiedzi mięśniowej.

Kinezjotaping, mimo braku jakichkolwiek substancji chemicznych, farmakologicznych, które miałyby przenikać przez skórę, wykazuje niezwykle korzystne, udokumentowane licznymi publikacjami działanie. Efekt bardzo często jest natychmiastowy. Oczywiście proces leczenia wymaga wielu różnych środków i nie należy traktować tej metody jako panaceum na wszystkie problemy narządu ruchu, ale warto mieć na uwadze, że kinesiotaping jako jedna z nielicznych technik pozwala szybko pozbyć się bólu lub przynajmniej go zredukować. 

Ta właściwość użycia plastrów kinesio zainteresowała szczególnie mocno sportowców. W sytuacji, gdy pojawia się kontuzja i dolegliwości bólowe, np. ból kolana, zastosowanie tapingu może umożliwić kontynuację rywalizacji bez bólu, stanowiąc także niejako bierną podporę dla mięśnia i chroniąc go przed dalszym uszkodzeniem. Bogate doświadczenia autora w tym zakresie pozwalają przytoczyć przypadek, w którym ból spowodowany kontuzją przywodzicieli, został tak mocno zredukowany, że pacjentce udało się wziąć udział w turnieju tanecznym, zajmując 1 miejsce. Dynamiczne plastrowanie pozwala także na zwiększenie siły mięśniowej poprzez zapewnienie lepszego ukrwienia. Z tego powodu zastanawiano się kiedyś, czy nie potraktować ich jako środek dopingowy. Brak substancji chemicznych przedostających się do krwiobiegu ostatecznie wykluczył jednak taką możliwość. 

Metoda kinesiotapingu jest skuteczna w przypadku bardzo wielu schorzeń i przypadłości o charakterze zarówno ostrym, jak i przewlekłym. Jej zastosowanie nie ogranicza się jedynie do obszaru narządu ruchu. Wskazania do kinesiotapingu to :

• urazy i kontuzje typu naderwanie mięśnia, skręcenie stawu (np. skręcenie kostki),
• wady kręgosłupa i klatki piersiowej,
• zespoły bólowe kręgosłupa i kończyn (np. kinesiotaping kolana, barku i szyi),
• dolegliwości bólowe o podłożu zwyrodnieniowym,
• obrzęki limfatyczne, np. u kobiet po mastektomii (tzw. taping limfatyczny),
• porażenie nerwu twarzowego,
• zaburzenie połykania,
• występowanie rozległych siniaków spowodowanych urazem,
• terapia blizn,
• wady ustawienia stóp,
• pomocniczo – w obniżonym napięciu mięśniowym,
• terapia punktów spustowych,
• terapia pacjentów neurologicznych.

  Plastry kinesio można wykorzystywać na prawie wszystkie części ciała, możliwy jest np.: taping łopatki, nadgarstka, kręgosłupa, łydki czy plastrowanie dynamiczne brzucha.

Igłoterapia polega na precyzyjnym wprowadzeniu cienkiej, jednorazowej, sterylnej igły akupunkturowej w punkt spustowy znajdujący się w mięśniu lub powięzi. Punkty spustowe to drobne węzły, zbudowane ze skręconych, skurczonych i chorobowo zmienionych włókien mięśnia. Są bardzo wrażliwe, bolesne i pobudliwe. Odpowiadają za dolegliwości nawet w odległych partiach ciała i ich długotrwałe utrzymywanie się. Punkty spustowe powstają m.in. w wyniku stanów zapalnych, urazów, wymuszonej pozycji, stresu fizycznego i emocjonalnego.

Badania dowodzą, że wprowadzanie igieł w takie miejsca, powoduje kaskadę reakcji zmniejszających dolegliwości.

Jakie problemy leczy się igłoterapią?

Suche igłowanie jest nieocenione w wielu zaburzeniach układu mięśniowo-szkieletowego, urazach, przeciążeniach. Najczęściej leczy się w ten sposób:

• Napięciowe bóle szyi i pleców
• Bóle barków, miednicy, bioder, pośladków
• Łokieć tenisisty
• Rwę kulszową
• Bóle stóp i dłoni
• Bóle kolana
• Kontuzje sportowe
• Skurcze
• Bóle głowy i migreny
• Blizny

To dział nowoczesnej fizjoterapii, który zajmuje się pracą ze sportowcami oraz osobami aktywnie uprawiającymi sport. Całokształt jej działań jest nastawiony na wspomaganie efektywności treningów, optymalizowanie osiągnięć sportowych oraz regeneracji powysiłkowej.

Fizjoterapia pooperacyjna to stosowanie fizjoterapii po operacjach. Jej celem jest przyspieszenie procesu rekonwalescencji, poprawa ruchomości, siły i ogólnej sprawności fizycznej pacjenta.

Akupunktura Tunga to kompletny system, który obejmuje własne kanały, unikalne punkty, metody diagnostyczne i techniki nakłuwania. Metoda mistrza Tunga polega na zaopatrywaniu, odwzorowywaniu miejsca bólu czy problemu w ciele używając punktów akupunkturowych zlokalizowanych na pozostałych częściach ciała.

Masaż – zabieg fizjoterapeutyczny polegający na sprężystym (nieplastycznym) odkształcaniu tkanek.

To zespół ruchów wywierających ucisk na tkanki i polega on na wykorzystaniu przez masażystę określonych ruchów w określonym tempie i z odpowiednią siłą zgodnie z przebiegiem mięśni, tkanek, naczyń krwionośnych i limfatycznych, od ich obwodu do serca.
Masaż może mieć cele lecznicze, relaksacyjne, przeciwobrzękowe lub przygotowywać mięśnie do wysiłku.